Tematy niemodne.

 
Nie będę pisać o młodych listkach na brzozie ani o pierwiosnkach,  napiszę o  odchodzeniu samotności i opuszczeniu.
 Był u mnie pan N - nasz pan władza czyli sołtys, kiedy  załatwiliśmy sprawy urzędowe, on spoglądając na dom westchnął ciężko i zapytał czy wiem, że zmarł Jawor. Jawor (nazwisko zmieniłam)  to poprzedni właściciel domu  w którym mieszkam. Pana Stasia - bo tak miał na imię, widziałam osobiście dwa razy w życiu - zrobił na mnie szczególne wrażenie. Był wielkim, zwalistym człowiekiem, sprawiającym wrażenie cwanego i naiwnego jednocześnie. Niewiele starszy  ode mnie, był już  po przejściach - stróż prawa ścigany przez prawo, rozwiedziony i ponownie żonaty, z pierwszego małżeństwa miał już bodajże dwoje dzieci, pochodząca z  drugiego związku  córka miała trzy lata - ja byłam świeżo po studiach - cały świat stał przede mną otworem taka to nierówna była z nas para - on sprzedawał dom , choć go potrzebował -  ja kupowałam dom choć miałam w planach wyjechać w świat.
Zwarliśmy umowę  u notariusza i każde z   nas poszło w swoją stronę - nigdy więcej Pana Stasia nie spotkałam. Jedynie mój ojciec, który do chwili swojej nagłej śmierci regularnie pracował w moim nowym domu i trochę w nim pomieszkiwał miał tę wątpliwą przyjemność spotykania Jawora, który  bywał w "swoim " domu -  i  jak twierdził mój ojciec najczęściej nocą , bez pytania, deponował  zdobycze w szopach. Skończyło się wielką  awanturą ,łącznie  z groźbą wezwania policji . W ciągu ostatnich kilku lat parokrotnie ludzie ze wsi mówili mi, że Jawor bywa w tych stronach ale ja go nigdy nie widziałam; podobno opowiadał, że ma do nas żal, myślał, że będziemy się przyjaźnić itd.
I teraz  ta informacja  o jego śmierci i nie byłby w tym może nic nadzwyczajnego gdyby nie to, że jak twierdził pan N, umarł absolutnie osamotniony, " prawie że  pod płotem", a na pogrzebie byli tylko ksiądz i pracownicy zakładu pogrzebowego (pochowany został na koszt gminy).
-A grób ot tylko krzyż i piasek - w słowach pana N słychać było i żal i strach ....
     Nasz kraj bardzo się zmienia,  na zachodzie Europy parokrotnie byłam świadkiem sytuacji, kiedy ludzie umierali w absolutnym osamotnieniu bo według rodziny nie zasłużyli sobie na współczucie czy choćby obecność najbliższych - u nas  to jeszcze rzadkość, a już szczególnie w środowisku wiejskim - tu nawet najwięksi tyrani i despotki  w ostatniej chwili  otoczeni są rodziną...... a pogrzeb  ho, ho to już absolutna świętość ......
  Ja nie oceniam  -  ja tylko jak dziecko - szeroko otwieram oczy i patrzę, i patrzę jak się to życie plecie.......
  Opowiedziałam o przypadku Jawora mojej znajomej i dodałam też  że pojadę na ten cmentarz i jeżeli istotnie nikt się ty grobem nie opiekuje  to  posadzę tam jakieś rośliny                                  
W odpowiedzi usłyszałam :
  -Zwariowałaś, mało ci jeszcze pracy? I dlaczego masz to robić - zawdzięczasz mu coś?
 - Nie - nic, tylko ten dom, w którym jestem bardzo szczęśliwa.  On umarł " prawie bezdomny" i ja nie jestem temu winna ale kwiatki na grobie mogę mu posadzić (zasłużył sobie).....

  Ta czwarta cudownie pracuje z końmi - robię czasem chwilę przerwy by na nich popatrzeć - to takie piękne - wspaniała harmonia człowieka i zwierzęcia......
Pozdrawiam
Ta Trzecia

 

Co nas szczęśliwym czyni ...

 

    

 
   Dobrymi chęciami  niebo jest wybrukowane... ja mam takie szczęście, ze ta maksyma często się sprawdza...
   Już od dłuższego czasu  Urząd Gminy straszył mnie, " że jak znajdą środki to polepszą jakość mojego życia i zainstalują koło naszego domu lampę". Wszyscy wiemy jak to jest  " ze znajdywaniem środków" w związku z czym spałam spokojnie i o lampie zapomniałam .... aż tu nagle kiedy byłam w Urzędzie Gminy usłyszałam  " że znalazły się środki na " moją lampę" -   No,  "formalnie mnie zatkało "- z tym się absolutnie nie liczyłam...
    Pamiętam pierwszy wieczór tutaj - był kwiecień i było chłodno ale i tak spędziliśmy wiele, wiele czasu podziwiając wspaniałe, czarne jak smoła niebo, a na nim miliony gwiazd. Od tej chwili upłynęło wiele lat i bardzo wiele się zmieniło - zmieniło się chyba  wszystko - tylko niebo zostało takie same -  może już nie wydaje się takie ciemne  bo przybyło mnóstwo świateł w dalszej i bliższej okolicy  ale ciągle jeszcze mogę obserwować niezliczone  ilości  gwiazd .... - i teraz ta nieszczęsna lampa............
 Jak mam wytłumaczyć komuś, że chcę  żyć w ciemności? Że powstają obszary, gdzie chroni się właśnie ciemność nieba?  Ja nie potrafię -  spróbowałam więc wymówki - " ... u mnie to tylko jeden dom, na pewno są inni, bardziej potrzebujący.. "Usłyszałam  - " ...e e e tam...", spróbowałam inaczej - "...   tu jest przecież park krajobrazowy, a w nocy to na tym drzewie obok słupa sowa siedzi, a na dębie  wiewiórka ma gniazdo i młode, i to światło... "   - a kiedy to też nic nie dało ,  nerwy mi puściły - i  wypaliłam -  "Panie, a po cholerę mi ta lampa?" - I teraz tak naprawdę to nie wiem co z tą lampą będzie........
    Kiedy latem nocujemy na dworze,  w hamaku , to mam wrażenie absolutnej harmonii  - nie mam na myśli spokoju, a właśnie harmonię.  W  ciemnościach ,obserwując gwiazdy , rozmawia się inaczej, inna jest melodia zdań, wypowiadane słowa nabierają wagi .... tylko  po co  o tym opowiadać ? -  tego trzeba doświadczyć  - oczywiście pod warunkiem, że znajdziemy jeszcze gdzieś niebo dostatecznie ciemne, by było widać gwiazdy...
                 To tyle na temat uszczęśliwiania na  siłę
           W domu i ogrodzie oczywiście mnóstwo pracy. Ta Czwarta przejęła na jakiś czas pracę z końmi, ja zajmę się ogrodem i  przygotowaniem domu letniego  do sezonu . Konie nie mają powodów do narzekania -  Ta Czwarta świetnie jeździ konno  i co chyba nawet  ważniejsze -  kocha  i rozumie konie  (stąd tyle ich zdjęć w każdym poście).

       Ja będę musiała wezwać mojego " nadwornego elektryka "- mam problem ze światłem w łazience dla gości, a na prądzie niestety nie znam się zupełnie - chociaż może "stety" - musi przecież być parę rzeczy na których się nie znam- padło min.  na prąd...
    .Ogród budzi się do życia bardzo powoli, co jest po mojej myśli  -  mam czas na przesadzanie roślin, ściółkowanie itp. Z sianiem poczekam jeszcze  parę dni - może ziemia się trochę ogrzeje - mogę sobie na to pozwolić bo mój eksperyment  - ogrzewany inspekt  -  udał się wyśmienicie - mamy już własną rukolę, a na dniach będzie rzodkiewka, sałata i koper.

      Bardzo polecam takie  rozwiązanie choć jest z tym trochę roboty ale już na dniach zastąpię okna (są ciężkie i nieporęczne)  agrowłókniną  rozpiętą na metalowych prętach i wówczas łatwiej mi będzie wykonywać wszystkie niezbędne czynności,  takie jak  podlewanie, pielenie itd.

Te maluszki wyhodowałam w domu, a teraz są na wakacjach.
    Posadziłam już wczesne ziemniaki: parę rzędów przykryłam agrowłókniną - będę miała bardzo wczesne zbiory - jeśli wszystko dobrze pójdzie to już na początku czerwca będziemy mogli jeść własne młode ziemniaki, polane świeżym  masłem, z mleka od zaprzyjaźnionych krów...
   Trochę pracy czeka na mnie też  przy truskawkach - mam ich całkiem sporo, a teraz trzeba je wyplewić, zasilić dobrą ziemią i jeśli starczy czasu wyściółkować słomą - nie zawsze zdążę z tym ściółkowaniem i  jeśli mamy akurat mokry rok to owoce mogą gnić....  W tamtym roku nie ściółkowałam ale "nic nie zgniło bo nic nie było" rok był tak suchy, że rośliny bardzo słabo kwitły i  nie zawiązały owoców-   zobaczymy jak  będzie  tej wiosny....Zauważyłam, że na wsi uprawia się coraz mniej truskawek - podobno za dużo z nimi pracy - tak twierdzą moje  sąsiadki - no  cóż, to prawda, trzeba przy truskawkach się trochę "pobawić" ale ten smak dojrzałych owoców jest dla mnie wystarczającą zapłatą....

   I na koniec - mój tunel na fasolę to estetyczna katastrofa - chciałam sobie trochę rzecz ułatwić i "wyszło jak wyszło" - krzywo i koślawo i do tego te okropne białe sznurki  -  drut ogrodniczy który nabyłam okazał się bardzo słaby, a sznurki miałam  " pod ręką ". Niestety  w tym roku  nie mam już czasu  na poprawki - może kiedy rośliny się pojawią będzie to trochę lepiej wyglądać...
        Pozdrawiam  
        Ta Trzecia

                                           On zawsze musi być...

                                                         Ona też tu jest...

                                            One też się już obudziły...

                                            A ci sobie poszli...