z paluszkami w formie haczyków...

...byłyby fotki w tym wpisie ale paluszki są w takim stanie, że zachodzi obawa uszkodzenia aparatu poprzez porysowanie ewentualnie opuszczenie - słowem na fotki poczekacie Państwo, aż paluszki dojdą do siebie - co jest chyba dość odległą historią biorąc pod uwagę ilość chwastów ogrodzie...
 
W święta  miałam się pławić w wielkomiejskim luksusie ale tak się porobiło, że tuż przed wyjazdem konie po raz kolejny staranowały ogrodzenie i to był ten moment gdy moje kochane dziecko pomogło podjąć decyzję, że" kopać się z koniem nie będziemy" i zostajemy w domu ...Po krótkiej walce z kochającą rodziną, która była skłonna imprezkę do nas przenieść mamy święty spokój - czyli piknik w lesie, koników utulanie, śniadanie w słońcu na tarasie, długie rozmowy wieczorne i piękne niebo z tysiącami ptasich śladów ( Donieczka upierała się wczoraj, podczas wieczornego spaceru, że fruwają jeszcze ptasie maluchy - ale to były oczywiście wypasione nietoperze - są takie okropnie tłuste i wyglądają faktycznie jak mysz - stąd pewnie ich niemiecka nazwa). Mamy z nietoperzami na pieńku - zamieszkały na poddaszu w stajni i ambitnie podbitkę stajenną odrywają - a dzieło zniszczenia podejmują potem konie i tak się to kręci...

  Ogród wygląda dość smętnie i troszeczkę się martwię jak to z warzywkami będzie - jest strasznie sucho , a wody w gruncie ubywa w zastraszającym tempie - widzę to każdego dnia - pompa do wody w stawie jest coraz mniej zanurzona - a woda z sieci droga jest i tak w istocie rzeczy jestem dość septyczna jeśli chodzi o podlewanie - muszą to być naprawdę ogromne ilości wody by przyniosło efekty. Na linię kropelkującą się nie zdecydowałam - chodzi o koszty instalacji , a potem wody ; eksperymentuję ze ściółkowaniem - widzę, że przynosi efekty w przypadku rozsad i np. ziemniaków ale już np, cebula nie czuje się w ściółce dobrze. Pożyjemy i sprawdzimy.

  Cały czas "bawię się" w mojej nowej kuchni - mam nadzieję, że po tym krótkim odpoczynku poziom zmęczenia wróci do "normalnego" poziomu i będę w stanie cieszyć się z efektów - bo jak na razie to jestem w tanie wk..rwu. Robię i robię, i robię i końca nie widzę. Pytam Donieczki prawie codziennie czy to pracy jest tyle czy ja wytracam moc i...Donieczka szczera jak zwykle "nooo cóż młodsza się pewnie nie robisz..." Ja jednak myślę, że to masakrycznie dużo pracy jest i dlatego jestem taka wykończona . Stropy kleinowskie z tynku obdzierałam przez trzy dni - szpachelką czyściłam je kolejny dzień, a potem jeszcze szczotka druciana i fugowanie - to już dało prawie tydzień pracy - a piec stawiałam przez miesiąc..., a potem kominek - tego nie było w planie ale okazało się , że mam w zasobach kafle miśnieńskie i wiem ,że zniszczą się dlatego postanowiłam ich użyć. Taak -  ale ja myślę, że warto czasem dojść na skraj swoich możliwości by potem mieć poczucie, że mamy w sobie dużo siły i zdolności i jesteśmy w stanie zrealizować pomysły, które wcześniej wydawały się szalone i idąc tym tropem mam już kolejną wizję.._ Czy ja już kiedyś pisałam, że mój Braciszek powiedział pewnego razu , że jestem równie szalona jak nasz Tatuś - który jak miał ochotę na loda - to nie szedł do sklepu tylko  budował fabrykę lodów...(w sensie przenośnym oczywiście)   Mnie nie interesuje konsumowanie - mnie interesuje tworzenie ojj, ojj i tu biedne paluszki proszą o litość!

Wszystkim moim znajomym , którzy pytają jak leci opowiadam o Luśce - ta kruszynka jest taka wspaniała  daje nam tyle radości i tak cudownie jest patrzeć jak zżyła się z nami, jak pragnie naszej pielęgnacji , jak smakuje te chwile gdy pracujemy z nią na wybiegu. Problem jest tylko jeden - moja koncepcja - trzeci koń pozwoli wyprowadzić jednego na spacer albo Luśka przyzwyczajona do bycia samą zostanie w domu, a Parys i Jagna wyjadą w teren - ta koncepcja padła - towarzystwo jest absolutnie nierozdzielne - no i mamy klops!

Pozdrawiam Państwa czekając na deszcz.

Donia

ps. polecam film "Nic do ukrycia" - dobry jest - bardzo dobry !

o młotku, palcu i polityce...

          ... taaak... - ten wpis nie powstałby gdybym nie grzmotnęła sobie okrutnie w paluszek  - co prawda tylko lewej rączki - a ja w dzieciństwie zostałam skutecznie " przekonana " do bycia praworęczną więc w obliczu powyższego aż takiej tragedyji nie ma ale paluszek napiernicza okrutnie i zwolnić musiałam.
  Rozmawiałam ostatnio ze znajomą o kobiecości... nijak nie mogłyśmy dojść do porozumienia - aż ona w końcu wypaliła, że ja o tym nie mam zielonego pojęcia bo przecież żadna kobieta nie muruje..Ja bym to ujęła inaczej - być może , że ja nie mam pojęcia o kobiecości bo ja jestem przede wszystkim człowiekiem, następnie jestem" Ja" , a potem ewentualnie mogę powiedzieć że jestem kobietą - i to tyle w temacie.
          Kiedy mam ochotę założyć szpilki to je zakładam, kiedy mam ochotę namalować obraz to maluję, a kiedy mam ochotę wymurować piec to go muruję - ba nawet tipsów nie wykluczam ! A w ramki kobiecości - nie- kobiecości nie dam się wtłoczyć - oj, oj i w tym momencie paluszek zabolał...

  
    Być może ktoś jeszcze nie wie, że do murowania potrzebny jest młotek, którym trzeba układane cegły "dostukać" - i ja właśnie w trakcie takiego dostukiwania sobie paluszek uszkodziłam..  Plan piecowy był bardzo ambitny  - chciałam zbudować piec z kafli rozbiórkowych ale po zapoznaniu się z paroma filmikami  w sieci było już oczywiste, że kaflom nie podołam bo nie mam gliny.
Nic to - będzie z cegły, a kafli użyję jako dekoracji.
Kiedy się tak tych mądrych filmików naoglądałam to pomyślałam - trzeba zrobić projekt - no taki rysunek powiedzmy pseudo-techniczny, żeby był plan ...Hmmm , sami Państwo rozumiecie - ja jednak artysta jestem i z planem nie potrafię - wszystko idzie na spontan - cudownie...

Zanim zabrałam się do murowania  szyłam. Powstawały lalki , sianuszki - magiczne lale - opiekunki domowego ogniska i moje ukochane czupurki - takie fajne przytulanki. Wszystkie te cudeńka trafią do kącika w części gościnnej naszego domu i jak komu będzie z nimi po drodze to pójdą w świat - tak jak jeden z czupurków , który już znalazł właścicielkę...

Ogród tu jeszcze zimowy teraz już zabieram się do pierwszych siewów - ale to zupełnie inny temat...

Sianuszka

                           i jeszcze jedna

lala

                         i czupurek.


Po wyborach u nas jest dokładnie tak samo jak przed wyborami - o chociaż nie -  jest pewna zmiana  - wójtem została ładna kobieta-  przyjemnie się na nią patrzy - a jakież było moje zaskoczenia gdy się odezwała - absolutny szok - przyjemnie także było jej słuchać... i tak trzymać.

.

Pozdrawiam przedwiosennie
  Donia


ps. obejrzałyśmy z Donieczką pierwszą część tego kogla - mogla - ja tego nie znałam wcześniej i zaiste nie ma absolutnie potrzeby bym to znała obecnie..

patrząc w słońce...

Tak sobie dziś siedziałam i szyłam, i pomyślałam, że powinnam coś napisać...

Była sobie kobieta - spokrewniona ze mną , a jednocześnie tak różna jak tylko mogą się ludzie różnić. Pragnęła w życiu zaszczytów, władzy i pieniędzy - chciała by ludzie się jej kłaniali - szanowali i podziwiali - słowem chciała w życiu COŚ osiągnąć. Kiedy ja szlifowałam bruki, drogi, bezdroża Zachodniej Europy ona kończyła kolejne studia- jedne, potem drugie, kiedy ja robiłam stiuki w moim domu ona zasiadała w radach nadzorczych, kiedy ja wychowywałam moją córkę ona decydowała o milionowych kredytach...
 Studiowałyśmy w jednym czasie - zdarzało się, że imprezowałyśmy razem - ale ona studiowała z celem - po coś tam - ja studiowałam dla siebie - ona zawsze wiedziała czego chce - ja wiedziałam tylko czego nie chcę.
Urodziłyśmy się zaledwie w odstępie paru tygodni, byłyśmy jak ogień i woda ale ona zawsze była w moim życiu - i teraz zostałam sama.
 Pozostawiła po sobie furę pieniędzy, mnóstwo otwartych spraw i kalekie dziecko.A. popełniła w życiu tylko jeden błąd - pokochała wielką, obłędną miłością człowieka, którego nie powinna,.
       Zanim umarła obiecałam jej, że jeżeli jej synkowi będzie źle to ja go zabiorę do siebie ale nie miałam pojęcia, że dwa dni później już jej nie będzie...walczyła z nowotworem pięć lat - zapalenie płuc pokonało ją w pięć dni...

I zostałam z daną obietnicą, z kilkuletnim dzieckiem chwilowo  na wózku inwalidzkim, z zimą na plecach, sama, daleko od szpitali i lekarzy, których Mały teraz w trakcie leczenia absolutnie potrzebuje, z tygryskiem do którego ni jak wózek się nie zmieści...I to nie jest tak ,jak myśli pani w PCPR -że, " będą pieniądze - za wszystko można zapłacić"- są rzeczy, których się nie kupi - nie kupi się tego, że ktoś ci powie - dasz radę, odpocznij, połóż się i prześpij spokojnie..
 I z jednej strony był mój paniczny strach - co będzie gdy ja zachoruję albo nie dam sobie rady, a z drugiej palący ból na myśl , że ten mały , wspaniały człowieczek mógłby trafić do jakiegoś zakładu opiekuńczego .....................................................................................................................................................................
.......................................................................................................................................................................
Obmyśliłam plan - zwarłam się w sobie, zrozumiałam, gdzie muszę odpuścić by ostatecznie osiągnąć cel ......................i kiedy już wszystko miałam ułożone pojawiła się rodzina, która znała dziecko wcześniej i okresowo się nim opiekowała i wydaje się, że idealnie nadaje się na jego rodzinę zastępczą.
Już na feriach zobaczę znowu Małego.

  A ja zostałam z moimi radościami i smutkami i kłopotami - ale na moją już miarę...
Tak często myślę o A.i nie mogę uwierzyć w to , co się stało , że to już koniec...

o sklejaniu świata...

     Już parę razy w życiu miałam taką dość średnią przyjemność doświadczyć stanu powirówkowego - pewnie każdy z Państwa doświadczył już tego - to taki stan, gdy dzieją się rzeczy ważne dla nas - zazwyczaj dramatyczne - a my patrzymy bezradnie, ewentualnie miotamy się jak szaleńcy - a i tak swoje dzieje się - wstrząsa nami, rani, zmienia nasz świat , obija nas - jak w wirówce...I w pewnym momencie nastaje cisza - ta wielka wirówka wypluwa nas - poobijanych, poranionych - trochę innych ...i  nie pozostaje nam nic innego, jak podnieść się, pooglądać siebie i świat wokół - i... wziąć się do pracy.
   Słyszałam, że jest taki rodzaj ciosu w splot słoneczny, który może zabić - a w każdym razie na dłuższą chwilę traci się zdolność oddychania - fizycznie takiego ciosu nigdy nie doświadczyłam - psychicznie tak -  w tym roku - tuż przed świętami. Moją dalszą rodzinę dosięgła śmierć, kalectwo i sieroctwo .Nie jestem w stanie opisać tej historii - zbyt pali i boli - a ja właśnie próbuję znowu złapać pion. Chwytam się rzezy prostych - czynności codziennych, byle nie myśleć - byle nie czuć. Próbuję znowu snuć plany, kreślić projekty i być silną - bo tylko silna i zwarta będę być może w stanie choć w maleńkim stopniu ulżyć cierpieniu ludzi mi bliskich - stąd ten wpis -  próba powrotu do normalności...

  Tuż po świętach wiozłam moją Mom na stację - kiedy już obie wgramoliłyśmy się do samochodu , poczułam pod stopami coś dziwnego - powiedziałaby ciało obce -  no cóż - pod stopami , w moim  Tygrysku leżało sobie moje radio...Słowo daję - ja całe, calusieńkie auto przeszukałam - i tego radia nie było...Wieczorem opowiedziałam o znalezisku Donieczce - a ona na to : A kiedy ty pod Gminnym Ośrodkiem Kultury znowu parkowałaś ?- Nooo, całkiem niedawno...Ano właśnie - pewnie ktoś twój wpis o radiu przeczytał - i ci radio oddał! - ??????????????????????????????
          Taaaaaak, jestem tego ABSOLUTNIE pewna, że ktoś mi to radio oddał.
          .I ja tak naprawdę to nie wiem czy ja się z tego radia odzyskanego cieszę - i znowu będzie mnie Donieczka  Radiem Maryja katować !

W naszym domu pojawiła się mikrofalówka - nie  - to nie tak, żebym ja dobrowolnie mikrofalówkę kupiła - ot  Braciszek robił kuchnię nową - w stylu fuuul- wypas i mikrofalówkę starą  mi przywiózł. Hmm - owszem  - używam jej, owszem jadzenie jakby ciepłe jest - ale ja jej nie lubię. Ona mnie też nie, dziwnie się zachowuje - kiedy wczoraj chciałam zrobić popcorn - Braciszek zapasy razem z mikrofalówką przywiózł - to ona mi ten popcorn zwęgliła - a smród był taki , że mi się popcornu na jakieś dziesięć lat odechciało. Córeczka miała ubaw całkiem spory - ale tylko do chwili gdy sama bułeczkę odgrzewała - tak pięknie ją od środka zwęgliła, że sama musiałam to dziwo zobaczyć, a smród był taki, że ....

Całe nasze stadko mocno tłuszczykiem obrasta - koty dostają 5 śniadań i 3 obiady , a i tak krzyczą za każdym razem gdy do domu wchodzę

  Dziś dzień pierwszy nowego roku  - liczy się tylko to co jeszcze przed nami...



Pozdrawiam
 Donia