Kiedy wracałam do domu tuż przed północą, drogi były prawie puste, w ciemnościach tylko jakaś samotna kobieta taszczyła wielkie toboły, a kiedy już usadowiła się w aucie obok mnie - z tymi pakunkami na kolanach - zapytała - jak sądzę tylko z grzeczności aby przerwać krępującą ciszę - Pani też tak codziennie ? _Spojrzałam na nią -była jeszcze bardziej zmęczona niż ja - nie ja nie codziennie, a w zasadzie bardzo rzadko - tylko wtedy gdy mnie nagle wezwą.....
Tego dnia wyruszyłam w drogę o świcie - osoba, która odeszła była mi na tyle bliska, że nie wyobrażałam sobie, że mogłabym nie pojechać, a jednocześnie na tyle odległa, że zmysły nie sparaliżowane bólem były w stanie chłonąć tak wiele bodźców...Im jesteśmy starsi , tym częściej odchodzą ludzie, których cenimy , kochamy czy tylko szanujemy i każde takie wydarzenie napawa nas ogromnym smutkiem , głównie dlatego , że za każdym razem oznacza to zerwanie kolejnej niteczki łączącej nas z naszym dzieciństwem, które niezależnie od tego jakie było 'na prawdę' z biegiem czasu pięknieje w naszych wspomnieniach by w końcu pokryć się złoto poświatą i prawie zupełnie odrealnić.....
Miałam to szczęście, że moje najwcześniejsze wspomnienia związane są z przepiękną okolicą, pełną wspaniałych zabytków tych materialnych ale też, że się tak wyrażę ludzkich - otaczali mnie tak zwani repatryjanci ze wschodu - dorastałam więc w ich świecie - wypisz wymaluj Dolina Issy...a, że ja. byłam wnukiem, więc ich historie, wspomnienia i plotki zwyczajne były jeszcze bardziej odrealnione...... Ja przełożyłam je na kanwę znanych mi miejscowości i osób,i w ten sposób powstał nowy świat tkwiący korzeniami gdzieś tam na Ukrainie, osadzony na Dolnym Śląsku, w trakcie moich studiów wzbogacony wiedzą historyczną o kulturze i przeszłości tych ziem, a potem jeszcze życie i podróże przyniosły dalsze elementy tej układanki...
Było już południe, kiedym wjechałam w okolicę, której prawie każdy metr kwadratowy znam, a może znałam ....to się miało okazać.Wielki gotycki kościół, przesycony złotem w okresie baroku tkwił na swoim miejscu, z mojej ławki w nawie bocznej jak zwykle nie widziałam nic prócz braciszka opuszczającego w trakcie mszy stanowisko pracy w konfesjonale i tą samą kukiełkę Madonny w złotej sukience - bo jak inaczej określić to coś, co nie jest rzeźbą, ani płaskorzeźbą- jest lalką o porcelanowej twarz w koronie z nieproporcjonalnie dużym Jezusem na ręku. W dzieciństwie popełniałam co niedzielę grzech ciężki, marząc o chwili zabawy tą laleczką....Po podniesieniu - tak tutaj mówią - ludzie ruszyli do komunii , a ja marzyłam o tym by odwiedzić kamiennych piastów w śmiesznych sukienkach spoczywających za ołtarzem głównym...
Wszystko było jak zawsze i tak by pewnie zostało - smutnie, nostalgicznie - i gdyby to słowo nie było tak obraźliwe - banalnie - ale pojawiła się Ona. Wśród tych szarych, smutnych ludzi nagle zakwitłą purpurą włosów i zachrypiała teatralnym szeptem - A ty tu skąd? -Usta w karminie, czarna jaskółka wokół oczu - o nie to nie Roma jest modna - to moda kopiuje Romę : od razu ją poznałam te same niebiesko - zielone oczy, blada cera usiana piegami ,suchy lekko orli nos i ten głos - taki - po nocy spędzonej w zadymionej knajpie, spłukanej procentami... i ta składnia - absolutnie nie do podrobienia - okraszona intonacją, której nie powstydziła by się ani Janda ani żadna inna współczesna aktorka, a rywalizować mogła by z nią
chyba tylko Mieczysława Ćwiklińska...
Kuzynka Roma - to tak naprawdę chyba dla mnie ciocia Roma, kiedy ja byłam dzieckiem ona już mocno pełnoletnia dawała powody do gorących szeptów moich ciotek i babci- było tam coś o cyckach i krzakach - czego ni jak wyrozumieć nie mogłam , a kiedy się orientowano że jestem w pobliżu zawsze zachodziła potrzeba, żebym dziadka , wujka, czy kogoś tam poszukała i w ten sposób nigdy nie usłyszałam do końca co o tej rudej Romie mówią.
Z powodu mojej wielkiej ciekawości tak chciwie ją oglądałam, że często z jej strony kończyło się to bezpardonowym - ..a ty co mnie tak świdrujesz?...
Zadała pięć pytań i nie dając czasu na odpowiedź Roma , Roma - pociągnęła za rękaw stojącego obok mężczyznę i go przedstawiła mówiąc - Mojego z przed ołtarza to ja pogoniła- a ten tu to urzędowy jest (ślub cywilny miła zapewne na myśli). Zgromiła wzrokiem te nieszczęsne , stojące obok, co próbowały wtrąci, że z tym kościelnym to nie tak było...i opowiadała dalej - a ja zafascynowana nią całą nie byłam w stanie skupić się na tej kanonadzie słów , a jedynie chłonęłam ten tembr głosu , ten wspaniały spektakl mimiczny i te kolory -te włosy , usta, oczy i ta połyskująca złotem kurteczka...kiedy już udało mię wsiąść do auta Roma wsadziła głowę przez okno - rozejrzała się po wnętrzu i w sposób absolutnie bezpośredni- bo ona ma prawo wiedzieć, zapytała , -" a kogo ty tu jeszcze masz?"- kiedy usłyszała imię mego towarzysza, wyprostowała się, klasnęła w dłonie i wykrzyknęła - "a to ty taki! "- Bałam się , że mój towarzysz , mrukliwy w tego dnia, może Romę obrazić, ale on jakby się obudził, popatrzył a nią i zapytał -"to znaczy jaki?", Roma nie słucha - ponownie wparadowała czupryna do auta i wypaliła " A mnie to ty pamiętasz ? "I kiedy padła odpowiedź - " trudno zapomnieć"- Roma zrobiła oś wspaniałego -wyprostowała się, wypięła słuszną pierś do przodu, oblizała krwiste usta i powiedziała tylko " PRAWDA ?!"Na Boga ! jeśli natura nie da nam tej siły, a raczej mocy, którą ma w sobie Roma, to nic nam jej nie da - ani modny sztafaż, ani wykształcenie, ani pieniądze czy pozycja zawodowa - Roma nie ma żadnego z wymienionych wyżej atrybutów, ale ma moc....I nic to, że mój towarzysz stwierdził później, - jej mąż będzie się cieszył, że umiera - ja myślę, że jej ślubny durniem był...
Kiedy później jechałam sama w ciemnościach, myślała o tym jakież nudne byłyśmy na tle Kuzynki Romy my wszystkie, znacznie młodsze, takie akuratne w naszych żakiecikach, dobranych fryzurach, silące się na poprawność odpowiednią do okoliczności....
Teraz, po powrocie wiem jedno, jeśli tak się zdarzy, że mnie wezwą w sprawie Kuzynki...nie pojadę- nie dam odebrać sobie tego zjawiska Romy.. .chcę ją taką właśnie zachować w pamięci i będę egoistką nie oddam tego obrazu ani nie zamienię go na inny....
Pozdrawiam Ta Trzecia
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz